Wat een dag: moe, voldaan en intens gelukkig!

Gister was het dan zover. Na een half jaar voorbereiding was daar eindelijk de marathon van Rotterdam. Mijn eerste marathon. Wat was ik zenuwachtig. Ga ik het redden? Kan ik dit wel? Ben ik voldoende voorbereid? ’s Nachts meerdere keren wakker geworden. Met de trein naar Rotterdam. Een trein vol marathongangers, dus helaas staan in de trein. Wat leuk om te zien dat iedereen in de trein enthousiast met elkaar in gesprek raakt over de marathon.

Om half tien stond ik klaar, heerlijk in het zonnetje!

Na het startschot waren de zenuwen direct vertrokken. Zodra je de Erasmusbrug ziet liggen en je rent daar langzaam op af, is het gewoon genieten. En dan loop je daar ineens met al die duizenden anderen over de brug, heerlijk! Gewoon genieten. Goed op mijn tempo gelet en de hele tocht tussen de 10,5 en 11 km/uur gelopen. Gewoon rustig lopen, niets forceren. En wat ging het lekker. Rond kilometer 33 dacht ik nog: dit ga ik vaker doen! Bij kilometer 35 dacht ik: nooit meer! De laatste 7 kilometers waren een stuk zwaarder dan de rest. Maar eerlijk is eerlijk, ze waren wel te doen. Na 35 kilometer mag het natuurlijk ook wel wat zwaarder worden.

Erg leuk dat mijn zus met een vriendin mij op 3 punten stonden aan te moedigen en van nieuwe porties energiegelletjes kon voorzien! Dank je wel Susan en Maria!

En toen was hij daar: de Coolsingel! De Finish! En dan staan er gewoon drie collega’s in het publiek op de Coolsingel. Ontzettend lief!

En wat ik totaal niet had verwacht, na de finish: vechten tegen de tranen! Waar kwamen die ineens vandaan?

Mijn eerste marathon is echt een topdag geworden. Mooier dan ik van te voren heb kunnen denken. Nu maar hopen dat ik niet in een zwart gat terecht ga komen! Tijd om na te denken over een nieuwe uitdaging!