Blessureleed 

Vanavond mag ik voor de vijfde keer naar de fysiotherapeut (oh jeeh, de 5e al. De zorgverzekering vergoedt er maar 9.) Toen ik begon met mijn instagramaccount runningreneetje, deelde ik alleen maar foto’s over hoe goed het hardlopen ging. De afgelopen jaren ging het alleen maar bergopwaart. Van starten met Evy’s podcast, naar rondjes van 5 km, hup door naar de 10 km, uiteindelijk de halve marathon en als hoogtepunt dit jaar de marathon van Rotterdam. En dan ineens, auw mijn knie! De afgelopen drie maanden is het plezier in lopen toch wel wat minder geworden en progressie is er helemaal niet meer. Maar liever deel je dat niet op social media. Social Media is toch vooral om je successen te delen. Op social media heeft iedereen een perfect leven, maar waarschijnlijk juist daarom is het hebben van een blessure dan ook zo vervelend, want dat bestaat op social media natuurlijk veel minder. Maar ja, ook de minder leuke kanten van het hardlopen horen bij het leven en ik ben natuurlijk niet de enige hardloper met een blessure. Ik mag ook wel heel blij zijn dat dit in mijn hardloopcariere pas mijn eerste blessure is. Ik hoop dat ik binnenkort in mijn blog weer gewoon kan bloggen over succes en progressie. Dat maakt het hardlopen toch een stukje leuker. Maar ja, ook het hardloopleven kan niet altijd over rozen gaan. Van de andere kant heb ik gister ondanks mijn blessure toch 6 km gelopen. Ik ben daar zelf niet tevreden over, ik wil meer en ik wil sneller. Maar laten we wel eerlijk zijn, toen ik in 2010 met Evy begon hard te lopen, had ik nooit kunnen denken dat ik 6 km kon hardlopen en nu doe ik dat zelfs met een blessure. Hoezo geen progressie.