Nog anderhalve week en dan is hij er weer: de Enschedese Singelloop! Een echte thuiswedstrijd. De start is nog geen 300 meter van mijn voordeur. Deze wedstrijd kan en mag ik dus niet overslaan. Het word dan ook de 5e keer dat ik deze 5mijlswedstrijd loop! Ieder jaar een stukje sneller. 
De afgelopen periode i.v.m. mijn knieblessure de 8 km niet meer gelopen, dus vanavond de route toch maar eens gelopen. En ik was niet de enige. Veel hardlopers die de route alvast aan het doorlopen waren.
Ik moest ineens denken aan een opmerking die een vriendin onlangs op facebook maakte. Ze was met de motor naar Texel gegaan, om daar een paar dagen te kamperen. Ze maakte de positieve vergelijking tussen motorrijders en kampeerders. Bij beide typen mensen blijkt iedereen elkaar te groeten! Dit is niet een goede eigenschap die alleen bij motorrijders en kampeerders hoort, hier mag je de hardlopers toch echt ook aan toevoegen. Hoe individualistisch hardlopen ook is, zodra we elkaar onderweg tegen komen laten we duidelijk merken dat we bij de zelfde “club” horen. Iedereen hoort er bij en we groeten elkaar. Hierbij maken we geen onderscheid tussen mensen die korte of lange stukjes lopen, als een haas over de weg scheuren of juist als een schildpad over de stoep strompelen. Zodra we ons hardlooppakje aan hebben getrokken zijn we hardlopers en geven we elkaar die motiverende knipoog of die in de lucht gestoken hand. Soms is dat net dat wat je nodig hebt om te blijven doorlopen.
RunningReneetje 