Eindhoven: halve marathon

Afgelopen zondag was het dan zo ver: de DLL Eindhoven Marathon. Tijdens dit loopevenement ging ik voor de halve marathon. Zaterdag ben ik al met de trein van Enschede naar Eindhoven vertrokken. Een gezellig weekend met mijn zussen, die alle twee in Eindhoven wonen, met op zondag het sportieve hoogtepunt. Zaterdag ben ik vanuit het station direct naar het Beursgebouw gelopen, om daar mijn startbewijs op te halen. Bij de sportmarkt in het Beursgebouw ook maar meteen een flipbelt op de kop getikt om tijdens het lopen al mijn gelletjes en natuurlijk mijn telefoon in te kunnen stoppen.

Zaterdag op zondagnacht ben ik toch best vaak wakker geworden, een beetje onrustig geslapen. Misschien was ik toch iets zenuwachtiger dan ik aan mezelf wilde toegeven. Het wordt toch mijn eerste halve marathon na mijn knie blessure. Ga ik de halve marathon wel uitlopen? Krijg ik onderweg last van mijn knie? Lukt het me om gewoon rustig aan te doen en lekker te lopen? Zondagochtend ben ik dan ook al lekker vroeg opgestaan. Ontbeten met een lekker bord Brinta en de tv vanaf half 10 op Omroep Brabant: de marathon-uitzending. Stiekem begint dan de hele marathon ook wel weer te kriebelen (wie weet volgend jaar). Rond 12 uur ben ik samen met mijn zus naar de start gelopen. Wat bleek: ik zat in het voorste startvak. Is dat wel zo verstandig na mijn knieblessure? Om 13.15 uur was ik, na het startschot, dan ook direct vertrokken. En ja hoor, ik ging mee in de snelheid van de anderen uit mijn startvak. Zag ik dat nu goed: 15 km/uur? Die snelheid is toch echt wel te hoog voor mij. Dit hou ik geen 21 km vol. Bij de eerste waterpost maar even rustig een beker water gedronken, even stilgestaan en opnieuw, maar rustiger verder gelopen. Bij het 10kmpunt zag ik dat ik ongeveer 46 minuten onderweg was. Dat betekende in ieder geval dat ik mijn pr van 91 minuten niet ga verbreken. Goed om te weten, hoef ik me daar ook niet meer druk om te maken😉. Gewoon lekker doorlopen. Bij de 14 km, net voordat we de Oirschotsedijk op draaiden, stonden daar mijn vader, zusje, nichtje en stiefmoeder. Zo dat had ik even nodig. Leuke supporters aan de kant van de weg. Fijn om te zien dat mensen trots op je zijn. Dat geeft weer nieuwe energie. Even een snel praatje en weer door! Nog maar 7km te gaan. Na een tijdje eindelijk bij het PSVstadion. Dan denk je dat je bijna bij de finish bent, je bent toch al in het centrum. Toch moet het zwaartse nog komen. Ik wist het nog van de vorige keer. Wat is het stukje over de Markt, via Stratumseind naar de finish zwaar. En hoe meer de finish in zicht komt, hoe moeilijker het wordt om je snelheid nog te verhogen. Op het Stratumseind is het parcours heel smal door het gezellige uitgaanspubliek aan bij de kanten van het parcours. Je kunt niemand inhalen en je zakt daardoor ook erg in snelheid terug. Maar wat leuk, tussen al het uitgaanspubliek stond mijn zus. Ja, precies het punt waar supporters enorm gewenst zijn.