Afgelopen zondag was het zo ver: de dag waar ik al een half jaar naar uitkeek! De marathon van Parijs. Deze marathon hebben we meteen gebruikt om er een stedentrip naar Parijs aan vast te plakken. We zijn dan ook van vrijdag tot en met woensdag in Parijs geweest. Vrijdagochtend hebben we de Thalys naar Parijs gepakt. Eerst met de trein vanuit Enschede naar Schiphol en van daaruit met de Thalys door naar Parijs. Rond half 5 kwamen we aan op Gare du Nord. Vanuit Gare du Nord moesten we nog met de metro naar het hotel. Dus eerst even uitzoeken hoe we aan metrokaartjes komen. Nadat we in de verkeerde metro bleken te zijn gestapt, kwamen we uiteindelijk rond half 7 in het hotel aan. Dit had met een half uurtje moeten lukken, maar ja het is even wennen in een nieuwe stad. Nadat we het hotel hadden gevonden en ons snel hebben opgefrist zijn we meteen naar de Eiffeltoren doorgereisd. Daar waren mijn supporters Marjon en Natasja al. Zij waren ’s ochtends met de auto gekomen en hadden er al een rondleiding door Parijs opzitten. Na de Eiffeltoren te hebben bewonderd zijn we op zoek gegaan naar een restaurant om gezellig samen te gaan eten. Hierna terug naar het hotel.
Zaterdagochtend zijn we eerst naar de runnersexpo gegaan om het startnummer op te halen. Ook heb ik daar bij de Asicsstand een marathontshirt gekocht. Ondanks de drukte in de expo ging het afhalen van het startnummer erg vlot. Nadat we weer buiten waren, hebben we de metro gepakt naar de Notre Dame. Hier stonden Natasja en Marjon al weer gezellig op ons te 
wachten. In de Notre Dame heb ik nog een kaarsje aangestoken voor mijn (overleden) moeder. ’s Avonds hadden we met z’n vieren een boottocht met diner over de Seine geboekt. Hierna zijn we terug naar het hotel gegaan om op tijd te slapen. Op zondagochtend moest ik om 9.05 uur starten en zeker een half uur eerder al in het startvak staan.
’s Nachts heb ik redelijk goed geslapen, al ben ik wel meerdere keren wakker geweest. Omdat het hotel vol zat met deelnemers van de marathon, konden we op zondag al vanaf 6 uur ontbijten. Om 6 uur zat ik dan ook aan het ontbijt om daarna rustig met de metro richting de Champs Elysées te vertrekken. Natuurlijk was ik daar eerder dan gepland, want ik voorzie van te voren allemaal dingen die mis kunnen gaan, maar uiteindelijk dus nooit misgaan.
Nerveus stond ik klaar in het startvak en om 9.05 uur was ons startvak inderdaad aan de beurt om te vertrekken. De eerste kilometers waren dwars door Parijs. Ik geloof niet dat ik ooit zo onder de indruk ben geweest van het parcours van een hardloopwedstrijd. Wat een mooie gebouwen en indrukwekkende monumenten kom je tegen. Na ongeveer 11 kilometer loop je een groot park in waarna je bij kilometer 20 de stad weer inloopt. Bij kilometer 19 stonden Marjon, Natasja en Arnold mij aan te moedigen. Omdat ik hen pas bij kilometer 20 had verwacht zag ik ze eigenlijk iets te laat en liep ik aan de verkeerde kant van de weg. Snel even gezwaaid en doorgelopen. Nog een klein stukje en we zijn bij het halve marathonpunt. Op de helft en ik ben nog steeds aan het genieten. Geweldig is dit!
Rond kilometer 23 lopen we naar de oever van de Seine om vanaf hier ene heel stuk langs deze rivier te lopen. Heerlijk. Ongeveer bij kilometer 25 is daar de Notre Dame. Ik kan eigenlijk nog steeds niet bevatten dat ik hier gewoon de marathon aan het lopen ben. even later zien we in de verte ook de Eiffeltoren al opdoemen en bij kilometer 30 lopen we er dan ook echt voorbij. Dit is toch geweldig. Het lopen gaat nog steeds goed al kan ik aan mijn benen wel voelen dat ik er al 30 kilometer op heb zitten. Zo rond 33 kilometer gaan we weg van de Seine, het parcours gaat hier ook wat omhoog en dat merk ik direct aan mijn snelheid. Volgens mijn horloge ga ik van 11 km/uur terug naar zo’n 9 km/uur. Ondanks dat het allemaal niet meer vanzelf gaat, loop ik nog best prima. Dit ga ik nog wel volhouden tot het eind. Na 35 kilometer lopen we weer een groot park in. In dit park zullen we tot vlak voor de finish blijven. Het valt me op dat ik van dit park eigenlijk niet meer zo geniet als tijdens de rest van het parcours. Mijn benen worden zwaar en ik begin ook mijn knieën wel wat te voelen. Bij kilometer 37 denk ik: Dit doe ik nooit meer. Wel weet ik dat zelfs als ik niet meer zou kunnen blijven rennen ik deze marathon desnoods wandelend ga uitlopen. Maar er wordt niet gewandeld, ik blijf gewoon door lopen. Daar is alweer het 41 kilometer punt, nog maar een kilometer een een beetje. Dat ik de marathon ook deze keer binnen de 4 uur ga uitlopen is nu zeker. Dan is daar het bord dat aangeeft dat het nog maar 500 meter is tot de finish. De Finish is al in zicht. 
Ga ik nog extra gas geven? Nee, dat zit er niet meer in. Arnold, Marjon en Natasja staan me toe te schreeuwen, maar hier krijg ik niets van mee. Daar is de finish! Ik heb het gedaan. In een tijd van 3.48.29 kom ik over de finish. Heel tevreden! Overmand door emoties kan ik mijn medaille in ontvangst nemen. Mag ik eerlijk zeggen dat ik dit de meest lelijke medaille uit mijn hardloopcarrière vind?
Na de finish wordt ik door Marjon, Natasja en Arnold in hun armen gesloten en word ik direct getrakteerd op een heerlijk biertje. Die heb ik verdiend!
’s Avonds zijn Marjon en Natasja weer terug naar Nederland vertrokken, Arnold en ik blijven nog tot en met woensdagochtend in Parijs gebleven. Maandagavond liepen we net bij het Grand Palais toen we een berichtje kregen dat de Notre Dame in brand stond. Het was ons al opgevallen dat het ineens erg bewolkt was. Dit waren dus geen wolken, maar het was rook. Toen we een stukje verder langs de Seine liepen konden we de Notre Dame zien en inderdaad zagen we de vlammen uit het dak komen. Verschrikkelijk!
Een week voor de Circuitrun lag het startnummer op de deurmat. Erg leuk, bij dit evenement hebben ze er voor gekozen het startnummer in de vorm van een raceautoband af te drukken. Ik hou van dit soort leuke details.
Om 12.12 uur gaat het startschot van ons startvak en we lopen richting de start. Snel druk ik mijn horloge aan. Het gaat beginnen. De eerste kilometers gaan over het circuit. Veel bochten en verhogingen. Heel bijzonder om hier te lopen. Ik merk al meteen dat ik boven de 10 km per uur zit. Ik loop zelfs harder dan 12 km per uur. Na ongeveer 3 kilometer verlaten we het circuit om van daaruit richting het strand te lopen. We lopen 8 kilometer over het strand. Een onderdeel van dit parcours waar ik toch wel tegenop zie. De eerste meters over het strand gaan verrassend goed. Het zand is stevig en ik kan op een prima tempo door blijven lopen. Waar heb ik me toch druk om gemaakt? Na ongeveer 3 en halve kilometer over het strand te hebben gelopen veranderd de ondergrond. Van lekker stevig zand gaat het over in mul, los zand. Nu weet ik waar ik me druk om heb gemaakt. Wat loopt dit zwaar. Bij iedere stap ben ik ook bang dat mijn enkels omzwikken. Iets waar ik niet op zit te wachten, zo kort voor de marathon van Parijs. Ik merk dat mijn snelheid hier ook teruggaat tot zo’n 9 kilometer per uur. Deze ondergrond blijven we de resterende 4 en halve kilometer op het strand houden. Het is erg zwaar en ben dan ook verbaasd om te merken dat sommige deelnemers mij hier inhalen. Hoe lukt het hen om hier snelheid te houden? Andere lopers zie ik ook ploeteren. Ik ben duidelijk niet de enige die veel moeite heeft met dit deel van het strand. Uiteindelijk komt daar het punt dat we het strand af mogen. Eindelijk! Het stuk om het strand af te gaan is echt klauteren. Gelukkig bereiken we het verharde pad door de duinen. Nu nog ongeveer 5 kilometer door de duinen. Ik merk dat mijn snelheid weer omhoog gaat. Wat heb je hier een mooi uitzicht. Heel mooi lopen is het hier. De duinen op gaat mijn snelheid wat omlaag, om bij de duinen af weer omhoog te gaan. Genietend ren ik door de duinen. Wat kan hardlopen toch lekker zijn en wat is Nederland mooi.
De Runner’s world Zandvoort Circuit Run was in één woord geweldig. Af en toe erg zwaar. Met een ontzettend mooi en afwisselend parcours. Het evenement is erg goed georganiseerd. Ik zet hem meteen weer op mijn lijstje voor 2020.
RunningReneetje 