Nu ik aan het trainen ben voor de marathon van Enschede moet ik ook aan de langere trainingsafstanden geloven. Voordat ik in Enschede aan de start verschijn moet ik ook minimaal één keer 30 en één keer 35 kilometer hardgelopen hebben. Vorige week zaterdag heb ik al één keer 30 kilometer gelopen, maar toen verspreid over twee runs. In de ochtend een run van 18 en aan het eind van de middag nog eens een run van 12 kilometer. Afgelopen zondag was daar het moment om een volledige run van 30 kilometer te lopen.
Op zondag 5 maart stond in het Gelderse dorp Vorden de Achtkastelenloop gepland. Eén van de afstanden van dit evenement is de 30 kilometerrun. Net als vorig jaar leek het me dan ook een goed idee om me in te schrijven voor deze wedstrijd. Waarom deze hele afstand alleen rennen als je dit ook gewoon tijdens een hardloopevenement kan doen? Tijdens mijn vorige marathontrainingen heb ik gemerkt dat het soms erg lastig kan zijn om deze lange afstanden alleen te lopen.
Zondagochtend heb ik eerst rustig ontbeten. Natuurlijk met pannenkoeken. De culinaire voordelen van een marathontraining moet je natuurlijk met beide handen aanpakken. 😉
De start van de 30 kilometer is om kwart over twaalf. Vorden is ongeveer drie kwartier rijden vanuit Enschede. Rond 11 uur stapte ik dan ook in de auto om naar het evenement te vertrekken. Hoe vaak ik ook aan hardloopwedstrijden mee doe, voor deze wedstrijd was ik enorm zenuwachtig. Ik merk dat ik voor deze afstand extra zenuwachtig ben. Waarschijnlijk ook veel zenuwachtiger dan wanneer ik deze afstand gewoon alleen zou gaan rennen. Het zal voor een groot deel tussen mijn oren zitten, maar ineens voelde ik pijntjes in mijn knie en heup.
Nadat ik voor de zekerheid mijn spieren goed heb gerekt en gestrekt sta ik op tijd in het startvak. Om precies kwart over 12 hoor ik het startschot en kunnen we met rennen beginnen. Met een grote slinger van hardlopers vertrekken we vanaf de lokale sporthal het mooie Achterhoekse landschap in. In het begin denk ik nog even mijn knie te voelen, maar met het verstrijken van de eerste kilometer verdwijnt ook mijn nervositeit en blijkbaar ook mijn pijntjes. Volgens mijn trainingsschema moet ik deze lange duurloop erg rustig lopen, maar dat blijf ik lastig vinden en dan zeker tijdens een wedstrijd. Ik besluit om me aan te sluiten bij de groep pacers die zich richten op een eindtijd van 2 uur en 52 minuten.
Tijdens het lopen geniet ik van de mooie omgeving. De ene kilometer na de ander gaat aan me voorbij. Ik loop erg lekker. Niet te hard, niet te zacht. Voor ik er erg in heb zitten de eerste 10 kilometer er al weer op. Ik heb er al weer één derde van de race opzitten. Uiteindelijk heb ik er ook de halve marathonafstand opzitten en na 25 kilometer besluit ik was gas te geven en de pacers achter me te laten. Dit gaat lekker. Ik merk wel dat ik het vanaf dit punt duidelijk zwaarder begin te krijgen, maar dat mag ook wel na zo’n afstand.
We komen weer steeds dichter in de buurt van het dorp Vorden. Even later bereiken we de plaatsnaamborden en dan is het nog maar een klein stukje. Daar is gewoon de finish in zicht. Nog even proberen te versnellen. Ik heb het gewoon gedaan. 30 kilometer!
Door het behalen van deze wedstrijden en afstanden bedenk ik me iedere keer weer opnieuw dat je zoveel meer kunt dan je eigenlijk denkt. Heb je een doel, ga er voor! Je kunt het!
RunningReneetje 