Dit jaar werd op zondag 31 maart de Runner’s World Zandvoort Circuitrun georganiseerd. Een hardloopevenement, vanuit Enschede gezien, echt helemaal aan de andere kant van het land. Om deze reden heb ik er bij eerdere edities dan ook nooit aan gedacht om me in te schrijven. Een jaar geleden verhuisde Marjon, een goede vriendin, naar Zandvoort en dit maakt deelname aan de Zandvoort Circuitrun ineens een stuk gemakkelijker. Ik heb nog lang getwijfeld of ik dit jaar mee zou doen omdat ik twee weken later ook de marathon van Parijs ga lopen. Twee weken geleden hoorde ik dat Marjon op zaterdag 30 maart de 30 van Zandvoort gaat wandelen en wij haar bij de finish willen inhalen. Daarmee was de keus zo gemaakt, als ik dan toch het weekend in Zandvoort ben, kan ik net zo goed meedoen met de Zandvoort Circuitrun. Op de laatste dag van de inschrijving heb ik me alsnog ingeschreven. Als abonnee van Runnersworld bleek ik ook nog korting op het inschrijfgeld te krijgen en mag ik in het startvak direct na de wedstrijdlopers starten. Zoals ze bij de Circuitrun noemen de Poleposition!
Een week voor de Circuitrun lag het startnummer op de deurmat. Erg leuk, bij dit evenement hebben ze er voor gekozen het startnummer in de vorm van een raceautoband af te drukken. Ik hou van dit soort leuke details.
Zaterdagochtend zijn we rond 12 uur in de auto gestapt richting Zandvoort. Vanuit Enschede een rit van ongeveer 2 uur en 15 minuten. Uiteindelijk hadden we rond half drie onze auto geparkeerd. We kregen al snel een appje dat Marjon al bijna bij de finish was, waardoor we ons meteen naar de finish moesten haasten. Bij de finish was het één groot feest met een podium en live muziek. Veel gezelligheid, muziek, vrienden en bier. Terwijl iedereen lekker aan het bier zat, betekende dit voor mij alcoholvrij bier, want ik mocht de volgende dag een halve marathon lopen. Na een gezellige middag en avond waren we rond half 10 bij Marjon in huis en kon ik rustig gaan slapen zodat ik de volgende dag fris aan de start kon verschijnen. ’s Nachts ging de klok een uur vooruit, dus ook hier moest ik rekening mee houden.
Op zondag ging om 9.00 uur de wekker en begon ik de dag met een stapel pannenkoeken en koffie. Rustig wakker worden en mezelf langzaam klaarmaken voor de CircuitRun. Marjon woont ongeveer 2 kilometer van het circuit vandaan, waardoor ik besloten heb dat ik rond kwart over 11 richting het circuit wil wandelen. De start van mijn startvak was om 12.12 uur en het startvak zou ongeveer een half uur van te voren open gaan. Als we het circuitterrein oplopen is het al één en al gezelligheid, foodtrucks, kraampjes, zelfs een reuzenrad. Langzaam ga ik richting mijn startvak en om 12.00 uur sta ik daar dan ook klaar. Nog een klein kwartier tot aan de start. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik de CircuitRun als een langzame duurloop wil lopen. Op een voor mij rustig tempo van ongeveer 10 km per uur.
Om 12.12 uur gaat het startschot van ons startvak en we lopen richting de start. Snel druk ik mijn horloge aan. Het gaat beginnen. De eerste kilometers gaan over het circuit. Veel bochten en verhogingen. Heel bijzonder om hier te lopen. Ik merk al meteen dat ik boven de 10 km per uur zit. Ik loop zelfs harder dan 12 km per uur. Na ongeveer 3 kilometer verlaten we het circuit om van daaruit richting het strand te lopen. We lopen 8 kilometer over het strand. Een onderdeel van dit parcours waar ik toch wel tegenop zie. De eerste meters over het strand gaan verrassend goed. Het zand is stevig en ik kan op een prima tempo door blijven lopen. Waar heb ik me toch druk om gemaakt? Na ongeveer 3 en halve kilometer over het strand te hebben gelopen veranderd de ondergrond. Van lekker stevig zand gaat het over in mul, los zand. Nu weet ik waar ik me druk om heb gemaakt. Wat loopt dit zwaar. Bij iedere stap ben ik ook bang dat mijn enkels omzwikken. Iets waar ik niet op zit te wachten, zo kort voor de marathon van Parijs. Ik merk dat mijn snelheid hier ook teruggaat tot zo’n 9 kilometer per uur. Deze ondergrond blijven we de resterende 4 en halve kilometer op het strand houden. Het is erg zwaar en ben dan ook verbaasd om te merken dat sommige deelnemers mij hier inhalen. Hoe lukt het hen om hier snelheid te houden? Andere lopers zie ik ook ploeteren. Ik ben duidelijk niet de enige die veel moeite heeft met dit deel van het strand. Uiteindelijk komt daar het punt dat we het strand af mogen. Eindelijk! Het stuk om het strand af te gaan is echt klauteren. Gelukkig bereiken we het verharde pad door de duinen. Nu nog ongeveer 5 kilometer door de duinen. Ik merk dat mijn snelheid weer omhoog gaat. Wat heb je hier een mooi uitzicht. Heel mooi lopen is het hier. De duinen op gaat mijn snelheid wat omlaag, om bij de duinen af weer omhoog te gaan. Genietend ren ik door de duinen. Wat kan hardlopen toch lekker zijn en wat is Nederland mooi.
Na de duinen lopen we Zandvoort in. In Zandvoort voegen ook de deelnemers van de 12 kilometer zich tussen ons. Gezellig rennen we door het drukke en feestelijke centrum en van daaruit weer terug naar het circuit. De finish komt steeds dichterbij. We gaan het circuit weer op. En in de verte zie ik de finish al. Nog even extra snelheid maken. En ja, daar ga ik over de finish. Met een nettotijd van 1.51.33 kom ik over de finish. Uiteindelijk blijk ik 259e te zijn geworden van de 1.195 deelnemers. Dit is zeker geen p.r. maar gezien de hindernissen op het strand ben ik enorm tevreden met deze tijd. Het is me dus niet gelukt om mezelf aan de afgesproken 10 km per uur te houden. 😉
De Runner’s world Zandvoort Circuit Run was in één woord geweldig. Af en toe erg zwaar. Met een ontzettend mooi en afwisselend parcours. Het evenement is erg goed georganiseerd. Ik zet hem meteen weer op mijn lijstje voor 2020.
RunningReneetje 