Na een half jaar voorbereiding was het zondagochtend dan eindelijk zo ver: de marathon van Eindhoven. Al weken stond stiekem alles in mijn leven in het teken van de marathon. Voor de tweede keer zou ik die 42,195 kilometers proberen af te gaan leggen, rennend nog wel! Waarom eigenlijk? Ben ik stiekem gek geworden?
Eind april, na de halve marathon in Enschede, ben ik aan de slag gegaan met het trainingsschema uit de “Hardlopen met Evy”-app. Een schema om de marathon binnen een tijd van 4 uur te kunnen lopen.Af en toe heb ik het schema aangepast, dit omdat de langste duurloop in dit schema 25 kilometer was en ik toch zeker één keer een afstand van 35 kilometer gelopen wilde hebben. Uiteindelijk heb ik mijn training op zondag 24 september afgesloten met de halve marathon van Texel.
En dit weekend was het dan zo ver, het marathonweekend. Zelf woon ik al jaren in Enschede, maar mijn familie woont nog steeds in Eindhoven en de directe omgeving. Vrijdag heb ik alles bij elkaar gezocht, klaargelegd en mijn tas ingepakt. Dit jaar werd het startbewijs thuisgestuurd, dus geen noodzaak om eerst nog ergens in het weekend het startbewijs op te halen. Vrijdagavond om 6 uur kwam er een e-mail van de organisatie, dat we zondag bij de finish helaas geen medaille gaan ontvangen. De medailles mogen van de douane de haven nog niet uit. (Wat heeft Carmen van Penoza met deze container uitgehaald?😉) De medailles zullen later wel thuisgestuurd worden, maar dat is stiekem toch wel mosterd na de maaltijd, toch? Gelukkig kwam aan het eind van de avond het bericht dat de medailles waren vrijgegeven. Stiekem wel een opluchting! Zaterdagochtend heb ik de trein naar Eindhoven gepakt, waar ik door één van mijn zussen werd opgehaald. Eind van de middag heb ik voor mijn zussen en mezelf een laatste pasta-maaltijd klaar gemaakt. De laatste avond koolhydraten stapelen. ‘s Avonds natuurlijk op tijd naar bed, lang geleden om op zaterdag zonder wijn naar bed te gaan😉! Zondag ging om half 8 de wekker. 
Mijn vader zou om 9 uur bij mijn zus zijn zodat ze mij samen naar de start konden brengen. Om half 10 stond ik dan ook klaar in het startvak. Afscheid genomen van mijn vader en zus en mezelf rustig gaan voorbereiden voor de start. Om 10 uur was daar het startschot en zo’n drie minuten later ging ook ik over de start heen. De eerste drie kilometers lekker gelopen in de beoogde 11 km/uur. Na twee kilometer zag ik daar mijn vader en zus staan. En wat denk je: ze zagen mij niet! Even schreeuwen en ja hoor ze zagen me, maar ik was er al weer vandoor😉! Na drie kilometer merkte ik dat mijn snelheid toch steeds dichter bij de 12 km/uur kwam. Rustig René, afremmen, je moet nog 39 kilometer! Maar ik merkte al snel dat ik gewoon lekker liep en het lukte me niet om langzamer te lopen. Ach ja, dan is het maar niet anders. Bij kilometerpunt 10 stonden daar mijn vader en zus weer. Nu zagen ze me wel. Mijn zus heeft me uiteindelijk op 6 verschillende plekken aangemoedigd, mijn vader op 4. Op het laatste punt stonden ook mijn andere zus, haar vriend, mijn nichtjes en mijn stiefmoeder me aan te moedigen. Erg fijn zoveel support.
De eerste 21 kilometer heb ik echt lopen genieten met een grote glimlach op mijn gezicht. Na 21 kilometer werd het lopen zwaarder en mijn glimlach kleiner, maar ik bleef wel lekker lopen. Het ging beter dan ik van te voren had gedacht. Ook mijn snelheid bleef lekker rond de 12 km/uur. Na het 36 kilometerpunt werd het een stuk zwaarder. Mijn benen werden zwaar. Voor mijn gevoel ging ik steeds langzamer lopen, volgens mijn TomTomhorloge niet😉! De finish kwam nu steeds meer in zicht. Daar was het PSVstadion al weer. Nog maar een kilometer of twee. Dit ging goed, ik had helemaal niet op de tijd gelet. Ik zou zeker binnen de 4 uur gaan finishen, maar zou het misschien zelfs lukken binnen 3 uur en 45 minuten? Ik weet het niet, maar het zou leuk zijn. Daar is de finish. Nog een klein stukje, even doorzetten, nog even versnellen! Gehaald!!!
En wat blijkt, gewoon in 3 uur 33 minuten en 46 seconden! Dit is twintig minuten sneller dan mijn eerste marathon!
Daar is mijn medaille en aan de andere kant van het hek mijn zus. Even vechten tegen de tranen! Maar ik heb gewoon mijn tweede marathon gelopen in een tijd waar ik nooit over heb durven dromen.
Mijn eerste doel is überhaupt de finish halen, mijn tweede doel is om de marathon binnen 4 uur te volbrengen en het derde “net haalbare” doel is om de marathon uit te lopen in een tijd minder dan 3 uur 52 minuten en 47 seconden (dus sneller dan mijn marathon in Rotterdam).
computer gekropen en op de site van Strava een route van 35 kilometer aangemaakt. In 35 kilometer kun je dus bijna heel Twente doorlopen 😉! Uiteindelijk een route gevonden vanuit Enschede naar Deurningen, van Deurningen verder door naar Borne, vanuit Borne naar Hengelo en via Hengelo weer terug naar Enschede.
Vanuit huis ben ik naar Deurningen gerend. Daar had ik er de eerste 12 kilometer op zitten. Dit ging best lekker. Zeker nadat de Singelloop afgelopen zondag zo slecht was gegaan. Vanuit Deurningen doorgelopen naar Borne. Gelukkig had ik mijn Iphone bij zodat ik onderweg de route naar Borne nog kon opzoeken. want dit was onderweg slecht aangegeven. En dit is een stuk Twente waar ik eigenlijk nooit kom. Op het moment dat ik het centrum van Borne in loop heb ik 
er 17,5 kilometer op zitten. Ik zit op de helft. En tot nu toe gaat het nog best lekker. Vanuit Borne herpak ik mijn route richting Hengelo. Onderweg kom ik langs de Ikea. Oh, dan ben ik wel echt heel ver van huis. Ik moet nog echt een heel eind lopen voordat ik thuis ben. Als ik bij het station van Hengelo aankom heb ik er al weer 24 kilometer opzitten. Nog maar 11 kilometers te gaan. Ik merk wel dat ik vermoeider raak en dat het toch wel wat minder lekker loopt. Na 29 kilometer ben ik bij het FC Twentestadion. vanaf hier nog maar 4 kilometer naar huis, maar ik moet nog 6 kilometer lopen. Deze laatste kilometers 
zijn wel erg zwaar. Ik begin te voelen dat mijn rechter knie wat stroever beweegt. Toch loop ik nog steeds met een prima tempo. Na 33 kilometer sta ik voor mijn voordeur. Zal ik het doen, gewoon stoppen en naar binnen gaan? Die behoefte voel ik wel. Maar nee, laten we toch die laatste twee kilometers er maar bij pakken. nog een extra lusje plak ik aan mijn route vast. Ik merk dat ik deze laatste kilometers heel erg aan het aftellen ben, nog ander halve kilometer, nog 1 kilometer en 200 meter, nog 800 meter, nog 500 meter! 😉
Uiteindelijk heb ik via Strava een route van 28 kilometer opgesteld. Dat betekent dat ik er wel voor moet zorgen dat ik ergens in de route er nog twee kilometer bij moet zien te sprokkelen, want niets zo erg als wanneer je na 28 kilometer weer bij je voordeur staat en je jezelf moet motiveren om er toch nog twee kilometer bij te lopen. De route die ik heb opgesteld doet vier verschillende plaatsen aan. Natuurlijk start- en finishstad Enschede, maar ook de plaatsen Lonneker, Oldenzaal en Losser. Bedenkend dat ik dus door vier verschillende plaatsen ga lopen, besef ik dat 30 kilometer dus echt een hele lange afstand is.
ingeslagen. Bij 22 ½ kilometer kwam ik bij het dorpje Lonneker. En eigenlijk liep ik nog steeds erg lekker. Het lopen ging wel al wat zwaarder dan in het begin, maar het ging nog steeds goed. De afstand van de halve marathon had ik er al opzitten. Bij de hele marathon ben ik dan dus over de helft. Dit jaar was tot nu toe mijn langste afstand de 25 kilometer. Op dat punt was ik nu bijna en hier ga ik vandaag dus overheen. Ik loop dwars door het dorpje Lonneker en pak vandaaruit de weg weer richting Enschede Noord. Voor de tweede keer kom ik door de wijk Roombeek en ik voel dat mijn benen nu wel erg zwaar worden. Ik begin mijn kuiten te voelen. Maar blijf nog steeds in een lekker tempo doorlopen. Nog 3 ½ kilometer en ik ben weer thuis.
Ik heb het gehaald. 30 kilometer hardgelopen. Het laatste stuk was zwaar, maar dat mag ook wel. Het is toch 30 kilometer. Dat mag ook wel zwaar zijn! Nog 7 weken en dan sta ik aan de start van de marathon van Eindhoven. Stap voor stap kom ik er steeds iets dichterbij.
Vanuit mijn huis loop ik naar het dorp Glanerbrug om net buiten Glanerbrug bij de Duitse grens aan te komen. Ook al woon ik dus best dicht bij de Duitse grens, het geeft toch echt een kick als ik hardlopend bij de grens aan kom. Ik merk dat ik trots op me zelf ben als ik Duitsland in ren. Vanaf de grens loop ik door naar Gronau. Lopend door het centrum van Gronau lijkt het wel of ik vleugels heb gekregen. Zo makkelijk loop ik door dit stadje. Ik geniet met volle teugen als ik langs alle winkelende mensen loop.
56 trainingen, waarbij de 56e training de marathon zelf is. Afgelopen maandag heb ik de 26e training uit het schema volbracht en tot nu toe gaat het voorspoedig. Maar ik weet ook wel dat de echte lange duurlopen nog moeten komen.
Ik merk dat nu ik weer echt ergens naar toe werk ik ook weer een stuk fanatieker ben in het hardlopen. Ik moet en zal me aan het schema houden. Misschien dat ik me er zelfs wel iets te veel in vast bijt. Tot nu toe beleef ik erg veel plezier aan de traingen. Ik heb weer een hardloopdoel waar ik echt voor moet werken. Hopelijk blijven de trainingen voorspoedig gaan, ook al zullen ze niet allemaal even gemakkelijk zijn. En wordt deze marathon net zo’n bijzondere ervaring als de marathon van 
RunningReneetje 