Zondag 11 oktober stond er eindelijk weer een hardloopevenement in mijn agenda. Dit keer was het een virtueel evenement. Deze zondag was het de Nationale Nederlanden Runningday. Tijdens deze runningday kon je kiezen uit verschillende virtuele evenementen zoals de Rotterdam en Eindhoven marathon, maar ook de Singelloop in Utrecht of de 4 mijl van Groningen. Ik heb er voor gekozen om me in te schrijven voor de virtuele versie van de halve marathon van Eindhoven. De halve marathon van Eindhoven is de eerste halve marathon die ik ooit gelopen heb. Dit was alweer in 2012.
Het inschrijven voor dit evenement is gratis. Na inschrijven kun je gebruik maken van de app MyTrace. In deze app kun je aangeven voor welk evenement je je hebt ingeschreven en kun je een startwave uitkiezen voor jouw evenement. Het leuke hieraan is dat dus iedereen in dezelfde startwave op hetzelfde moment van start gaat. Je loopt alleen, maar eigenlijk toch ook weer niet. In het hele land zijn mensen op dat zelfde moment bezig om virtueel hetzelfde parcours af te leggen.
Ik had me aangemeld voor de startwave van 11 uur. Ruim op tijd zat ik dan ook thuis te wachten voordat ik kon vertrekken. Normaal kleed ik me om, zorg ik dat ik klaar ben om te vertrekken en ga ik naar buiten. Dit keer moest ik netjes wachten tot 11 uur. Vijf minuten voor elf checkte ik me in via de app en liep naar buiten. Twee minuten voor elf werd ik door de app welkom geheten in het startvak en iets voor elf uur werd er daadwerkelijk afgeteld tot het startschot. Ik begreep dat de mensen die gekozen hadden voor de marathon van Rotterdam hier zelfs Lee Towers hoorden zingen.
Om precies 11 uur hoorde ik door mijn koptelefoon inderdaad het startschot en kon mijn virtuele halve marathon van Eindhoven dan ook van start gaan. Mijn halve van Eindhoven, maar dan gewoon in Enschede 😉 .
Iedere kilometer vertelde de app me hoe ver ik was en hoe lang ik over de laatste kilometer had gedaan. Ook gaf de app iedere 5 kilometer aan op de hoeveelste plek ik lag van de deelnemers uit mijn startwave. Dit zorgt voor een echt wedstrijdelement tijdens deze virtuele run. De app vertelt tijdens het rennen ook meerdere keren waar ik op dat moment in Eindhoven zou zijn geweest. Op de momenten dat dit gebeurt zie ik me in mijn gedachten inderdaad weer door de straten van Eindhoven rennen.
Voordat ik thuis de deur uit ben gegaan heb ik al een route uitgezocht. Vanuit mijn huis loop ik richting het Van Heekpark om vandaaruit door naar het vliegveld Twente te lopen. De route over het voormalige vliegveld eindigt bij de Lonnekerberg, waardoor ik ook dit mooie natuurgebied meepak om uiteindelijk in het dorpje Lonneker uit te komen. Vanuit Lonneker loop ik weer terug naar Enschede. Als eerste doe ik daar de wijk Roombeek aan. Een wijk die sinds mei 2000 in ons collectieve geheugen zit gegrift. Vanuit Roombeek is het nog een kleine twee kilometer tot aan mijn huis. Met iets minder dan 21 kilometer sta ik weer in de buurt van mijn voordeur. Nog een klein extra rondje dan maar om de 21,1 kilometer vol te maken. Niet veel later sta ik dan ook voldaan weer voor mijn eigen voordeur. De voordeur die tijdens deze virtuele run mijn start en finish is.
Als ik terugkijk op dit virtuele evenement dan kan ik niets anders zeggen dan dat dit heel goed is georganiseerd. Er zitten nog een paar kinderziektes in de app, maar over het algemeen deed de app het gewoon goed en hij voegt echt iets extra’s toe aan deze virtuele run. Ondanks dat ik alleen liep, merkte ik wel dan ik toch harder ging lopen dan tijdens een normale training. Dit wedstrijdelement doet toch iets met je. Natuurlijk loop ik, zodra het weer mogelijk is, veel liever echte wedstrijden, maar zolang dit niet mogelijk is laat Nationale Nederlanden nog maar veel meer Runningdays organiseren.
Terwijl ik deze blog aan het schrijven ben komt het leuke nieuws binnen dat vanwege het succes er op 24 en 25 oktober opnieuw een NN Runningday wordt georganiseerd. Dus als je zin hebt, schrijf je in!
Op vrijdag 12 april hebben we de trein naar Parijs genomen, om op zondag 14 april de marathon te kunnen lopen. Dit lange weekend Parijs was één groot feest. Al moet ik wel toegeven dat ik voorafgaand aan de 
In september ben ik op vakantie gegaan naar de 
De laatste dag van mijn vakantie stond in het teken van de 
Bij aankomst in het vakantiehuisje kom ik er meteen achter dat hardlopen er hier anders aan toe zal gaan dan thuis. Als eerste merk ik dat er geen fietspaden zijn en hardlopen op wegen waar auto’s 100 km/uur rijden, vind ik toch wel een klein probleem. Als tweede blijkt dat het vakantiepark boven op een heuvel staat en je dus altijd omlaag en daardoor ook weer omhoog moet lopen. Dit gaan pittige heuveltrainingen worden! De eerste vakantiedag besluit ik de hardloopschoenen nog maar even niet aan te trekken. De tweede dag ontdekken we een wandelroute richting de rivier, waar we niet gestoord door auto’s best een aardig stukje kunnen hardlopen.
De derde dag besluiten we dan ook om onze hardloopschoenen aan te trekken en samen richting de Moezel te rennen. Het eerste deel tot aan de moezel gaat redelijk makkelijk. We lopen lekker naar beneden. Wel merk ik da je tijdens het lopen de hele tijd aan het afremmen bent, maar het loopt wel lekker. Het lukt ook prima om tijdens het hardlopen in gesprek te blijven. Na ongeveer drie en halve kilometer komen we bij de oever van de rivier en besluiten we weer terug te lopen. In de verte, boven op de top van de heuvel zien we de huisjes van het vakantiepark al liggen. Is het echt zo hoog? De volgende drie en een halve kilometer omhoog gaan dan ook een stuk langzamer. Een pittige heuveltraining omhoog. Dit soort hoogteverschillen kom ik in Enschede nooit tegen. Zwaar, maar als afwisseling wel erg leuk om te doen.
Uiteindelijk heb ik tijdens deze vakantie mijn hardloopschoenen vier keer aangetrokken. Ik heb iets minder vaak hardgelopen dan thuis, maar het is dan ook vakantie. Hier aan de Moezel moet natuurlijk ook tijd zijn voor het drinken van wijn. We gaan natuurlijk niet zonder reden naar dit gebied op vakantie. 😉
Ongeveer een week voorafgaand aan deze fun run werd ik op de hoogte gebracht van het bestaan van dit evenement. Ik heb even getwijfeld of ik wel of niet mee wilde lopen. Dit omdat Amsterdam niet naast de deur ligt. Ik vinden een stuk moeten rijden voor een hardloopwedstrijd niet erg, maar het moet wel opwegen tegen de afstand van het evenement. Voor een halve marathon zal ik meer reistijd accepteren dan voor 5 kilometer.
Nadat iedereen zijn shirt heeft opgevrolijkt en flink met schmink aan de slag is gegaan, regenbogen zijn op ieders lichaam terug te vinden, vertrekken we naar de ingang van het Olympisch Stadion. Daar wordt eerst nog een groepsfoto gemaakt. Vanuit de organisatie zijn er zowel een fotograaf en een videofilmer geregeld. Nadat de groepsfoto is gemaakt vertrekken we met de hele groep richting het Vondelpark.
Gezamenlijk rennen we langs restaurants en cafés. De mensen op de terrassen reageren allemaal erg leuk. Door meerdere toeschouwers worden we op de foto gezet.  Enkele keren moeten we stoppen omdat we toch harder gaan dan de langzaamste lopers. Als we dit door hebben wordt er keurig gestopt en wachten we op de anderen.  Ook in het Vondelpark trekken we alle aandacht en worden we door verschillende mensen op de foto gezet. Het is natuurlijk ook een mooi gezicht, zo’n grote groep hardlopers, leuk aangekleed met vrolijke muziek. Je kunt niet om ons heen. Het is dan ook 5 kilometer lang één grote, gezellige bende. Onderweg wordt er door de fotograaf nog veel foto’s gemaakt en de hele route worden we gefilmd. Na 5 kilometer zijn we (helaas) weer bij het Brooks Hoofdkantoor in het Olympisch Stadion. Daar staat voor iedereen een glas wijn (of een ander drankje) klaar.  Een feestelijk onthaal dus!
Zaterdagochtend ben ik op mijn gemak wakker geworden. Normaal begin ik mijn weekenddagen altijd met een stukje hardlopen of een uurtje krachttraining in de sportschool, maar deze ochtend hoefde ik dus niet te gaan sporten. Overdag werd het steeds warmer. Heerlijk, zomer! Maar ja, ’s avonds nog wel 10 kilometer hardlopen.  Door de warmte kreeg ik er iets minder zin in. Omdat de start van de Zomeravondloop ongeveer 6 kilometer bij mij vandaan is, heb ik besloten om op de fiets naar de start te gaan. Om kwart voor 6 stap ik dan ook op mijn mountainbike en zo’n 20 minuten later ben ik in Glanerbrug. Ik ga op zoek naar het afgiftepunt voor de startnummers. Dit punt heb ik snel gevonden, het is er niet druk, dus al heel snel sta ik met mijn startnummer in mijn hand.   Het startnummer heb ik aan mijn t-shirt vastgemaakt en de tijd-chip maak ik met een tie-wrap aan mijn schoen vast. Ik ben klaar om te starten.
Om 19.00 uur is het tijd voor de start. Op een beeldscherm wordt de tijd tot aan de start afgeteld. En om precies 19.00 uur is daar het startschot. Zowel de 5 en 10 km lopers starten tegelijkertijd. Ik besluit om langzaam te starten, het is warm en uitlopen is belangrijker dan een snelle tijd. Vanuit de sportvelden lopen we Glanerbrug in. Na een stuk door een woonwijk lopen we richting het buitengebied en lopen we langzaam de natuur in. We lopen langs weilanden, langs boerderijen en uiteindelijk gaan we de verharde weg af en lopen we een stukje door het bos. Hier is de temperatuur meteen ook een stuk aangenamer. Â Verschillende bomen langs de route zijn verbonden met de bekende rood-witte linten: de eikenprocessierups zit dus op deze bomen. Hopelijk gaan we hier geen last van krijgen. Het laatste stuk van het parcours gaan we weer een woonwijk in. Eerst een stukje Enschede en even later ook weer door Glanerbrug. Nog een klein stukje en dan is daar de finish. Met een tijd van 50 minuten en 11 seconden stap ik over de finishmatten. Zeker geen pr, maar ik heb dan ook bewust rustig gelopen. Ik ben heel tevreden.
Om half 11 horen we het startschot en lopen we richting de start. Ik druk snel mijn horloge aan en daar gaan we. Omdat het nog maar 4 weken na de marathon is, weet ik niet hoe snel ik kan gaan lopen. Ik laat het maar gebeuren, probeer op gevoel te lopen en zie wel of dat snel of langzaam is. Redelijk snel kom ik er al achter dat ik wel erg snel ga. De vraag is dan ook of ik dit de hele route vol kan blijven houden. Moet ik niet wat rustiger gaan lopen. Helaas is het voor mij altijd erg lastig om mijn tempo aan te passen als ik al in een bepaald ritme loop. Dan maar gewoon doorlopen en kijken hoe lang ik dit vol hou.
We komen weer steeds meer in de buurt van het campusgebied. Steeds dichterbij de finish. In de verte zie ik de gebouwen van de universiteit en de hogeschool al in het zicht komen. Nog even wat snelheid erbij. Daar is de finish! met een uiteindelijke nettotijd van 1.42.23 kom ik over de finish. Heel erg tevreden en voldaan!
Zaterdagochtend zijn we eerst naar de runnersexpo gegaan om het startnummer op te halen. Ook heb ik daar bij de Asicsstand een marathontshirt gekocht. Ondanks de drukte in de expo ging het afhalen van het startnummer erg vlot. Nadat we weer buiten waren, hebben we de metro gepakt naar de Notre Dame. Hier stonden Natasja en Marjon al weer gezellig op ons te 
wachten. In de Notre Dame heb ik nog een kaarsje aangestoken voor mijn (overleden) moeder. ’s Avonds hadden we met z’n vieren een boottocht met diner over de Seine geboekt. Hierna zijn we terug naar het hotel gegaan om op tijd te slapen. Op zondagochtend moest ik om 9.05 uur starten en zeker een half uur eerder al in het startvak staan.
Rond kilometer 23 lopen we naar de oever van de Seine om vanaf hier ene heel stuk langs deze rivier te lopen. Heerlijk. Ongeveer bij kilometer 25 is daar de Notre Dame. Ik kan eigenlijk nog steeds niet bevatten dat ik hier gewoon de marathon aan het lopen ben. even later zien we in de verte ook de Eiffeltoren al opdoemen en bij kilometer 30 lopen we er dan ook echt voorbij. Dit is toch geweldig. Het lopen gaat nog steeds goed al kan ik aan mijn benen wel voelen dat ik er al 30 kilometer op heb zitten. Zo rond 33 kilometer gaan we weg van de Seine, het parcours gaat hier ook wat omhoog en dat merk ik direct aan mijn snelheid. Volgens mijn horloge ga ik van 11 km/uur terug naar zo’n 9 km/uur. Ondanks dat het allemaal niet meer vanzelf gaat, loop ik nog best prima. Dit ga ik nog wel volhouden tot het eind. Na 35 kilometer lopen we weer een groot park in. In dit park zullen we tot vlak voor de finish blijven. Het valt me op dat ik van dit park eigenlijk niet meer zo geniet als tijdens de rest van het parcours. Mijn benen worden zwaar en ik begin ook mijn knieën wel wat te voelen. Bij kilometer 37 denk ik: Dit doe ik nooit meer. Wel weet ik dat zelfs als ik niet meer zou kunnen blijven rennen ik deze marathon desnoods wandelend ga uitlopen. Maar er wordt niet gewandeld, ik blijf gewoon door lopen. Daar is alweer het 41 kilometer punt, nog maar een kilometer een een beetje. Dat ik de marathon ook deze keer binnen de 4 uur ga uitlopen is nu zeker. Dan is daar het bord dat aangeeft dat het nog maar 500 meter is tot de finish. De Finish is al in zicht. 
Ga ik nog extra gas geven? Nee, dat zit er niet meer in. Arnold, Marjon en Natasja staan me toe te schreeuwen, maar hier krijg ik niets van mee. Daar is de finish! Ik heb het gedaan. In een tijd van 3.48.29 kom ik over de finish. Heel tevreden! Overmand door emoties kan ik mijn medaille in ontvangst nemen. Mag ik eerlijk zeggen dat ik dit de meest lelijke medaille uit mijn hardloopcarrière vind?
’s Avonds zijn Marjon en Natasja weer terug naar Nederland vertrokken, Arnold en ik blijven nog tot en met woensdagochtend in Parijs gebleven. Maandagavond liepen we net bij het Grand Palais toen we een berichtje kregen dat de Notre Dame in brand stond. Het was ons al opgevallen dat het ineens erg bewolkt was. Dit waren dus geen wolken, maar het was rook. Toen we een stukje verder langs de Seine liepen konden we de Notre Dame zien en inderdaad zagen we de vlammen uit het dak komen. Verschrikkelijk!
Helemaal uitgeslapen word ik maandag wakker en drink op mijn gemak een paar koppen koffie, laat de hond uit en ontbijt met een bord Brinta. Nadat ik mijn ontbijt rustig heb laten zakken, ben ik om 11 uur helemaal klaar om te vertrekken. Voldoende water en gelletjes in mijn rugzak. Verschillende podcasts klaargezet op mijn Iphone. Mijn nieuwe Garmin-horloge helemaal opgeladen. Nerveus ben ik wel. Gaat me dit lukken? Hou ik het 35 kilometer vol? Wat als ik het niet vol hou, hoe moet het dan in Parijs? Mijn gedachten maken overuren. Toch trek ik de deur achter me dicht en vertrek. Eerst richting de Enschedese wijk Roombeek. De wijk van de vuurwerkramp. Vanuit Roombeek loop ik door in de richting van Oldenzaal om al heel snel op de Oldenzaalsestraat de fietsroute richting Losser in te slaan. De eerste 5 kilometer heb ik al op zitten. Ik probeer niet te hard te lopen. Het lukt me niet om me te houden aan de van te voren besloten 10 km/uur. Het lukt me wel om toch een stuk rustiger te lopen dan ik normaal doe. Ergens in het buitengebied tussen Enschede en Losser raak ik de weg kwijt, maar met behulp van mijn Iphone kom ik uiteindelijk na zo’n 11 kilometer toch in Losser aan. Snel maak ik een selfie met het plaatsnaambord op de achtergrond, om mijn weg richting het volgende dorp Over-Dinkel te vervolgen. Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik in de 7 jaar die ik nu in Enschede woon, nog nooit in Over-Dinkel ben geweest. Zo zie je ook nog eens iets van je omgeving. Waar het hardlopen wel niet goed voor is! Met 15 kilometer in de benen bereik ik uiteindelijk Over-Dinkel. Ik loop door de hoofdstraat van dit dorp om aan het einde van deze straat de Duitse grens te bereiken. Vanuit de grens loop ik door naar het stadje Gronau. Ik loop dwars door het centrum van deze stad, om na ongeveer 6 kilometer door Duitsland te hebben gerend de Nederlandse grens weer te bereiken. Meteen na de grens loop ik door het grensdorpje Glanerbrug en eigenlijk gaat het nog heel erg goed. Natuurlijk is het af en toe best zwaar, maar ik heb er 
al 22 kilometer op zitten en ik loop nog erg lekker. Nog geen vermoeide benen. Na 24 kilometer ben ik weer bij het plaatsnaambordje van Enschede. Iets eerder dan ik had verwacht. Heb ik mijn route verkeerd gepland, of heb ik ergens een stuk afgesneden? Ik weet het niet, maar ik begrijp wel dat ik nu niet direct naar huis kan rennen, dan haal ik geen 35 kilometer. In mijn hoofd moet ik snel bepalen wat voor lus ik nog aan mijn route ga koppelen om de 35 kilometer af te kunnen leggen. Uiteindelijk ben ik alweer 30 kilometer aan het hardlopen en ik begin het nu wel in mijn benen te voelen. Ik moet wel eerlijk toegeven, dat ik vandaag beter loop dan twee weken eerder tijdens mijn rondje van 30 kilometer. Dit geeft een goed gevoel. Ik besluit er nog een stuk Enschedese singels aan toe te voegen om zo de 35 kilometer te halen. Hoe dichter ik bij die 35 kilometer kom, hoe zwaarder het lijkt te worden. Nog anderhalve kilometer! Ik ben er bijna. In minder dan 10 minuten ben ik weer thuis en kan ik liggend op de bank gaan nagenieten van deze prestatie. Nog één kilometer! En dan is het gewoon zover, mijn Garminhorloge geeft aan dat ik er 35 kilometer op heb zitten. Ik ben bijna thuis.
Ik zet mijn horloge uit. Ik synchroniseer mijn horloge met Strava, wandel rustig naar huis. Het is me gelukt. Ik heb 35 kilometer hardgelopen. Een training waar ik vanochtend enorm tegen op zag, maar die ik nu 3 uur en een kwartier later gewoon heb afgerond. Dit keer ging deze training me beter af dan tijdens mijn vorige twee marathontrainingen. Nu snel naar huis, douchen en nagenieten.
Hoe lang loop je al hard? In 2010 ben ik met de podcast van Evy begonnen met hardlopen. Nadat ik netjes alle lessen had doorlopen was ik inderdaad in staat om 30 minuten hard te lopen. Een week na de laatste training ging ik 5 weken op vakantie naar Nepal en daarna heb ik mijn hardloopschoenen niet meer aangetrokken. Nadat ik in 2011 naar Enschede ben verhuisd, merkte ik dat ik helemaal niet meer bewoog en in 6 maanden tijd zeker 6 kilo was aangekomen, heb ik op 1 januari 2012 mijn hardloopschoenen weer uit de kast gepakt. Hierna ben ik niet meer gestopt met hardlopen.