Gister was het eindelijk zo ver, het eerste hardloopevenement sinds het uitbreken van covid.
Mijn laatste wedstrijd liep in oktober 2019, de halve marathon van Amsterdam. Sinds het uitbreken van Covid19 zijn, heel begrijpelijk, alle wedstrijden waarvoor ik me had ingeschreven afgelast of uitgesteld.
Enige tijd geleden kwam echter het nieuws naar buiten dat de organisatie van de marathon van Enschede een hardloopevenement ging organiseren in het kader van de Fieldlab-experimenten. Het bleek te gaan om een 10 kilometer-run op het vliegveld Twente. Omdat het evenement plaats vind op het Vliegveld Twente, kreeg het de toepasselijke naam: Ready For Takeoff! Een eerste hardloopevenement en dan ook nog in mijn eigen stad. Dit kan ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan. Iedereen die stond ingeschreven voor de marathon van Enschede mocht zich hier als eerste voor inschreven. Twee dagen later konden andere geïnteresseerden zich inschrijven.
Gelukkig stond ik ingeschreven voor de marathon van Enschede. Maandag 26 april om 12.00 uur zat ik dan ook klaar achter mijn laptop om me in te schrijven.
Belangrijke voorwaarde voor dit evenement is dat je alleen mee mag doen met een negatieve corona-test. Binnen 24 uur voor je verwachte finishtijd en 5 dagen na het evenement moet je je dan ook laten testen op Covid.
Mijn hardloopweekend startte dan ook op zaterdag 15 mei met de verplichte corona-test. Tot nu toe was ik de gehele corona-periode nog doorgekomen zonder me te hebben laten testen, maar zaterdag om kwart voor vier stond ik dan toch, zenuwachtig, te wachten voor een corona-test. Na de test, die me heel erg meeviel, kon ik weer naar huis. Eenmaal thuis was daar ook, per e-mail, de uitslag van de test. Ik heb geen corona en mag dan ook starten.
Zondag 16 mei werd ik, voor het eerst in lange tijd, weer zenuwachtig wakker: Race-day! Om de drukte onder controle te houden waren er voor de 10 kilometer 3 starttijden: 12.00, 14.00 en 16.00 uur. Mijn starttijd was 12.00 uur. Omdat ik niet wist hoe snel alles met de coronamaatregelen zou gaan stapte ik iets na 10.00 uur op mijn fiets richting het vliegveld en rond half 11 liep ik richting de ingang. De negatieve coronatest en legitimatie laten zien en ik mocht naar binnen. De ontvangst was in een grote hangaar en vandaaruit kon je richting de start en de finish. Alles ging erg vlot waardoor het nog wel even duurde voordat het tijd was voor het startschot.
Iets voor twaalf uur stond iedereen te wachten in het startvak. Heel vreemd, je stond in de drukte maar niemand had een mondkapje op. Het leek wel weer ouderwets, maar ook heel vreemd, misschien wel een beetje eng. Hoe snel ben ik die mondkapjes normaal gaan vinden?
Om 12.00 uur was het startschot en daar gingen we allemaal over de start. Het eerste stuk was het druk, waardoor je niet heel hard kon lopen. Na ongeveer een kilometer was er meer ruimte en kon je ook sneller gaan lopen. Ik liep lekker en liet me in de snelheid van de anderen meevoeren. dit ging iets te makkelijk, waardoor ik redelijk snel doorhad dat ik eigenlijk echt iets te hard liep. Na ongeveer vier kilometer begreep ik dat ik echt iets te hard aan het lopen was en dat ik het in deze tempo niet vol zou houden. Het parcours bestond uit twee keer dezelfde ronde van 5 kilometer. Ik sprak met mezelf af dat ik deze snelheid tot aan het 5 kilometer punt ging doorzetten en dat ik daarna terug zou gaan in snelheid.
Het zou deze zondag de hele dag gaan regenen en niet heel erg warm worden, hier was ik dan ook opgekleed. Zoals eigenlijk al de hele week het geval was, klopte de weersverwachtingen niet helemaal. Ik liep dan ook veel te warm gekleed in een stralende zon.
Doordat ik te warm gekleed was en het eerste deel van de wedstrijd te snel gelopen had, was de tweede heft van de wedstrijd best zwaar, maar wat was het lekker om hier te lopen. Mijn eerste hardloopwedstrijd in ander half jaar tijd en tussen al die andere hardlopers. Wat is dit genieten en wat heb ik dit gemist.
Na 10 kilometer is daar de finish. Ik geef nog een kleine versnelling en ren over de finish. Met een tijd van 48 minuten en 1 seconde heb ik het gered. Binnen de 50 minuten. Ik ben tevreden. Deze medaille heb ik verdiend. Tijd voor een biertje!
Op vrijdag 12 april hebben we de trein naar Parijs genomen, om op zondag 14 april de marathon te kunnen lopen. Dit lange weekend Parijs was één groot feest. Al moet ik wel toegeven dat ik voorafgaand aan de 
In september ben ik op vakantie gegaan naar de 
De laatste dag van mijn vakantie stond in het teken van de 
Bij aankomst in het vakantiehuisje kom ik er meteen achter dat hardlopen er hier anders aan toe zal gaan dan thuis. Als eerste merk ik dat er geen fietspaden zijn en hardlopen op wegen waar auto’s 100 km/uur rijden, vind ik toch wel een klein probleem. Als tweede blijkt dat het vakantiepark boven op een heuvel staat en je dus altijd omlaag en daardoor ook weer omhoog moet lopen. Dit gaan pittige heuveltrainingen worden! De eerste vakantiedag besluit ik de hardloopschoenen nog maar even niet aan te trekken. De tweede dag ontdekken we een wandelroute richting de rivier, waar we niet gestoord door auto’s best een aardig stukje kunnen hardlopen.
De derde dag besluiten we dan ook om onze hardloopschoenen aan te trekken en samen richting de Moezel te rennen. Het eerste deel tot aan de moezel gaat redelijk makkelijk. We lopen lekker naar beneden. Wel merk ik da je tijdens het lopen de hele tijd aan het afremmen bent, maar het loopt wel lekker. Het lukt ook prima om tijdens het hardlopen in gesprek te blijven. Na ongeveer drie en halve kilometer komen we bij de oever van de rivier en besluiten we weer terug te lopen. In de verte, boven op de top van de heuvel zien we de huisjes van het vakantiepark al liggen. Is het echt zo hoog? De volgende drie en een halve kilometer omhoog gaan dan ook een stuk langzamer. Een pittige heuveltraining omhoog. Dit soort hoogteverschillen kom ik in Enschede nooit tegen. Zwaar, maar als afwisseling wel erg leuk om te doen.
Uiteindelijk heb ik tijdens deze vakantie mijn hardloopschoenen vier keer aangetrokken. Ik heb iets minder vaak hardgelopen dan thuis, maar het is dan ook vakantie. Hier aan de Moezel moet natuurlijk ook tijd zijn voor het drinken van wijn. We gaan natuurlijk niet zonder reden naar dit gebied op vakantie. 😉
Ongeveer een week voorafgaand aan deze fun run werd ik op de hoogte gebracht van het bestaan van dit evenement. Ik heb even getwijfeld of ik wel of niet mee wilde lopen. Dit omdat Amsterdam niet naast de deur ligt. Ik vinden een stuk moeten rijden voor een hardloopwedstrijd niet erg, maar het moet wel opwegen tegen de afstand van het evenement. Voor een halve marathon zal ik meer reistijd accepteren dan voor 5 kilometer.
Nadat iedereen zijn shirt heeft opgevrolijkt en flink met schmink aan de slag is gegaan, regenbogen zijn op ieders lichaam terug te vinden, vertrekken we naar de ingang van het Olympisch Stadion. Daar wordt eerst nog een groepsfoto gemaakt. Vanuit de organisatie zijn er zowel een fotograaf en een videofilmer geregeld. Nadat de groepsfoto is gemaakt vertrekken we met de hele groep richting het Vondelpark.
Gezamenlijk rennen we langs restaurants en cafés. De mensen op de terrassen reageren allemaal erg leuk. Door meerdere toeschouwers worden we op de foto gezet. Enkele keren moeten we stoppen omdat we toch harder gaan dan de langzaamste lopers. Als we dit door hebben wordt er keurig gestopt en wachten we op de anderen. Ook in het Vondelpark trekken we alle aandacht en worden we door verschillende mensen op de foto gezet. Het is natuurlijk ook een mooi gezicht, zo’n grote groep hardlopers, leuk aangekleed met vrolijke muziek. Je kunt niet om ons heen. Het is dan ook 5 kilometer lang één grote, gezellige bende. Onderweg wordt er door de fotograaf nog veel foto’s gemaakt en de hele route worden we gefilmd. Na 5 kilometer zijn we (helaas) weer bij het Brooks Hoofdkantoor in het Olympisch Stadion. Daar staat voor iedereen een glas wijn (of een ander drankje) klaar. Een feestelijk onthaal dus!